Czasami zastanawiają nas różne fakty, na których odpowiedzi niestety nie znamy. Chodzimy regularnie do kościoła, widzimy różne przebrania duchownych, ale czy wiemy dlaczego akurat je noszą? Może to przypadek, wybierają co chcą, a może jest to czymś uregulowane? Odpowiedź na to pytanie jest dosyć prosta. Jednym z często spotykanych elementów ubioru księdza są „kolorowe szaliki”. Jednakże tak naprawdę to nie są zwykłe szaliki, tylko stuły. Stosowane są one w określonych celach i w określonych okazjach. Jedynie papież, spośród wszystkich duchownych, ma prawo używać stułę poza liturgią. Każdy inny duchowny już nie. Ale czym ta stuła dokładnie jest? Jest to, najprościej mówiąc, szata liturgiczna używana w liturgii niejednego Kościoła chrześcijańskiego. W rzymskiej liturgii z kolei jest to szarfa zakładana przez odpowiedniego kapłana (nosi się ją na szyi, a jej końce zwisają swobodnie na klatce piersiowej), ale także diakona (zakładana jest ona ukośnie) do Mszy świętej i wszelkich innych uroczystości. Podczas mszy na stułę zakłada się ornat, może być skrzyżowana na klatce piersiowej i przewiązywana cingulum. Diakoni noszą stułę ukośnie.
Sam wygląd stuły też jest nieprzypadkowy. Otóż podobnie jak w przypadku kapy mają one różne kolory. I te różne kolory są specjalnie dobierane do okazji i uroczystości. Oczywiście to wszystko zależy albo od obchodu liturgicznego danego dnia, albo od spełnianego obrzędu. Można na przykład wyróżnić stułę, którą zakłada się przy spowiedzi. Używa się wtedy stuły fioletowej. A stuła noszona przez kapłana jest symbolem belki krzyża, dokładniej takiej, którą niósł Chrystus. Stuły nie powinni duchowni zakładać podczas, na przykład zbierania kolekty (czyli tzw.na tacę), odczytywania na koniec mszy ogłoszeń parafialnych, podczas głoszenia homilii oraz gdy duchowni są jedynie uczestnikami mszy, na przykład jak świeccy lub ministranci. Ponadto stułę powinno się zakładać podczas udzielania wszelkiego rodzaju sakramentów, lecz zawsze z towarzyszącą jej komżą lub albą. Epitrachelion to odpowiednik stuły w Kościołach wschodnich, czyli prawosławnych i unickich. Jest do stuły bardzo podobny jednakże różni się tym, że dolne części są ze sobą na trwale złączone. Odpowiednikiem diakońskiej, we wschodniej liturgii, stuły jest orarion. Nie jest spinany na biodrze diakona, ale jego końce wiszą swobodnie na piersi i plecach, co sprawia, że różni go to od stuły diakońskiej. Przeznaczone dla protodiakonów i archidiakonów są orariony podwójne. Jest więc różnic bardzo dużo, ale funkcje pełnione mniej więcej takie same. Więcej o stułach możesz przeczytać i zobaczyć na http://www.ornaty.net/pol_m_Stuly-165.html.
Teraz, kiedy ma się już większe pojęcie na temat elementów ubioru duchownych nie trzeba się zastanawiać nad tym dlaczego ksiądz ubrał dzisiaj fioletowy „szalik”. Warto znać takie ciekawostki, nawet jeżeli nie jest się osobą wierzącą. Jest to nie tylko atrakcyjną ciekawostką, ale także pomaga nam zrozumieć niektóre rzeczy, które dzieją się w Kościele.
Leave a Reply